تعویض مفصل زانو و مفصل لگن دو عمل انتخابی است که به وفور انجام می‌شود. برای اکثر بیماران، جراحی تعویض مفصل، درد را تسکین می‌دهد و به آن‌ها کمک می‌کند زندگی بهتر و پرتحرک‌تری داشته باشند.
با این وجود هیچ روش جراحی بدون خطر نیست. درصد کمی از بیمارانی که تحت تعویض مفصل لگن یا زانو قرار می‌گیرند (تقریباً از هر ۱۰۰ نفر ۱ مورد) ممکن است بعد از عمل دچار عفونت شوند.
عفونت‌های تعویض مفصل ممکن است در زخم یا عمق اطراف ایمپلنت‌های مصنوعی ایجاد شوند. ممکن است در طی بستری در بیمارستان یا بعد از رفتن به خانه، عفونت ایجاد شود. عفونت‌های تعویض مفصل حتی می‌توانند سال‌ها پس از جراحی شما رخ دهند.
این مقاله به دلایل احتمالی ایجاد عفونت پس از تعویض مفصل، علائم و نشانه‌های عفونت، درمان عفونت‌ها و پیشگیری از عفونت‌ها اشاره می‌کند.
توضیحات
هرگونه عفونت در بدن شما می‌تواند به ناحیه تعویض مفصل منتقل شود.
عفونت توسط باکتری ایجاد می‌شود. اگرچه باکتری‌ها در دستگاه گوارش و روی پوست ما به وفور یافت می‌شوند، اما معمولاً توسط سیستم ایمنی بدن کنترل می‌شوند. به عنوان مثال، اگر باکتری‌ها وارد جریان خون ما شوند، سیستم ایمنی بدن ما به سرعت واکنش نشان داده و باکتری‌های مهاجم را از بین می‌برد.
با این حال، از آنجا که مفصل جایگزین از فلز و پلاستیک ساخته شده است، حمله سیستم ایمنی بدن به باکتری‌هایی که به این ایمپلنت‌ها منتقل می‌شوند دشوار است. اگر باکتری‌ها به ایمپلنت دسترسی پیدا کنند، ممکن است تکثیر شده و باعث ایجاد عفونت شوند.
با وجود آنتی بیوتیک‌ها و درمان‌های پیشگیرانه، بیماران دچار عفونت بعد از تعویض مفصل اغلب برای بهبود عفونت نیاز به جراحی دارند.
علت
ممکن است کل مفصل در طول زمان جراحی یا هفته‌ها تا سال‌ها بعد از جراحی دچار عفونت شود.
رایج‌ترین راه‌های ورود باکتری به بدن عبارتند از:
- از طریق شکستگی یا بریدگی پوست
- در طی درمان‌های عمده دندانپزشکی (مانند کشیدن دندان یا درمان ریشه)
- از طریق زخم‌های سایر اقدامات جراحی
برخی از افراد در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت پس از تعویض مفصل قرار دارند. عواملی که خطر ابتلا را افزایش می‌دهند عبارتند از:
- نقص ایمنی (مانند HIV یا لنفوم)
- دیابت ملیتوس
- بیماری عروق محیطی (گردش خون ضعیف در دست و پا)
- درمان‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی (مانند شیمی درمانی یا کورتیکواستروئیدها)
- چاقی
علائم
علائم و نشانه‌های عفونت بعد از تعویض مفصل شامل موارد زیر است:
- افزایش درد یا سفتی در مفصلی که قبلا عملکرد خوبی داشته است
- تورم
- گرما و قرمزی در اطراف زخم
- ترشح از زخم
- تب، لرز و تعریق شبانه
- خستگی
معاینه پزشک
در صورت مشکوک شدن به عفونت کامل مفصل، تشخیص به موقع و درمان مناسب احتمال حفظ ایمپلنت‌ها را افزایش می‌دهد. پزشک در مورد سابقه پزشکی شما سوال خواهد کرد و یک معاینه فیزیکی دقیق انجام می‌دهد.
آزمایشات
آزمایشات تصویربرداری. اشعه ایکس و اسکن استخوان می‌تواند به پزشک شما کمک کند تا تشخیص دهد که آیا در ایمپلنت‌ها عفونت وجود دارد یا خیر.
تست‌های آزمایشگاهی. آزمایش خون خاص می‌تواند به شناسایی عفونت کمک کند. به عنوان مثال، علاوه بر آزمایشات معمول خون مانند شمارش کامل خون (CBC)، جراح شما احتمالاً دو آزمایش خون را برای اندازه گیری التهاب در بدن شما انجام می‌دهد. این آزمایش‌ها، تست پروتئین واکنش پذیر سی (CRP) و میزان رسوب گلبول قرمز (ESR) هستند. اگرچه هیچ یک از این دو آزمایش وجود عفونت را تأیید نمی‌کند، اما در صورت افزایش یکی یا هر دو، احتمال وجود عفونت افزایش می‌یابد. اگر نتایج این آزمایشات طبیعی باشد، بعید است که مفصل شما دچار عفونت باشد.
علاوه بر این، پزشک برای شناسایی عفونت، مایع مفصلی شما را تجزیه و تحلیل می‌کند. برای این کار، او از یک سوزن برای کشیدن مایع از لگن یا زانوی شما استفاده می‌کند. این مایع از نظر وجود باکتری در زیر میکروسکوپ بررسی می‌شود و به آزمایشگاه ارسال می‌شود. در آنجا کنترل می‌شود که آیا باکتری‌ها یا قارچ‌ها از مایع رشد می‌کنند یا خیر.
مایعات همچنین از نظر وجود گلبول‌های سفید خون تجزیه و تحلیل می‌شود. در مایع مفصل ران یا زانو تعداد گلبول‌های سفید خون کم است. وجود تعداد زیادی گلبول سفید (به ویژه سلول‌هایی به نام نوتروفیل) نشان می‌دهد که مفصل ممکن است دچار عفونت باشد. این مایع همچنین ممکن است برای پروتئین‌های خاصی که مشخصا در هنگام عفونت وجود دارند، آزمایش شود.
درمان
درمان غیر جراحی
در برخی موارد، فقط پوست و بافت‌های نرم اطراف مفصل دچار عفونت شده و عفونت به عمق مفصل مصنوعی گسترش پیدا نکرده است. این حالت “عفونت سطحی” نامیده می‌شود. اگر عفونت زودهنگام تشخیص داده شود، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک‌های داخل وریدی (IV) یا خوراکی تجویز کند.
این روش درمانی برای بهبود عفونت‌های سطحی اولیه موفقیت خوبی دارد.
درمان جراحی
عفونت‌هایی که فراتر از بافت‌های سطحی هستند و دسترسی عمیقی به مفصل مصنوعی پیدا می‌کنند، تقریباً همیشه به درمان جراحی نیاز دارند.
از بین بردن عفونت‌های عمیقی که زود تحت درمان قرار می‌گیرند (طی چند روز از زمان شروع آن‌ها) و عفونت‌هایی که طی چند هفته پس از جراحی اصلی اتفاق می‌افتند، ممکن است گاهی با شستشوی مفصلی بهبود یابند. در طی این روش، که دپریمان نامیده می‌شود، جراح تمام بافت‌های نرم دچار عفونت را برمی‌دارد. ایمپلنت کاملاً تمیز شده و آسترها یا اسپیسرهای پلاستیکی تعویض می‌شوند. بعد از انجام این روش، آنتی بیوتیک‌های وریدی (IV) برای مدت تقریبی ۶ هفته تجویز می‌شوند.
جراحی مرحله‌ای: به طور کلی، هرچه عفونت بیشتر باشد، درمان آن بدون برداشتن ایمپلنت دشوارتر است.
عفونت‌های دیر هنگام (عفونت‌هایی که ماه‌ها تا سال‌ها پس از جراحی تعویض مفصل اتفاق می‌افتند) و آن دسته از عفونت‌هایی که برای مدت زمان طولانی‌تری وجود داشته‌اند، تقریباً همیشه به یک عمل جراحی مرحله‌ای نیاز دارند.
اولین مرحله از این درمان شامل موارد زیر است:
- برداشتن ایمپلنت
- شستشوی مفاصل و بافت‌های نرم
- قرار دادن اسپیسر آنتی بیوتیک
- آنتی بیوتیک‌های داخل وریدی (IV)
اسپیسر آنتی بیوتیک وسیله‌ای است که برای حفظ فضای طبیعی و تراز مفصل قرار می‌گیرد. همچنین در حین درمان عفونت، راحتی و تحرک بیمار را فراهم می‌کند.
اسپیسرها با سیمان استخوانی ساخته می‌شوند که مملو از آنتی بیوتیک هستند. آنتی بیوتیک‌ها به مفصل و بافت‌های اطراف آن منتقل می‌شوند و با گذشت زمان به از بین بردن عفونت کمک می‌کنند.
بیمارانی که تحت عمل جراحی مرحله‌ای قرار می‌گیرند، معمولاً قبل از دریافت مفصل جایگزین جدید، حداقل ۶ هفته یا احتمالاً بیشتر به آنتی بیوتیک وریدی نیاز دارند.
هنگامی که جراح ارتوپدی و پزشک بیماری‌های عفونی تشخیص دادند که عفونت بهبود یافته است (این کار حداقل ۶ هفته به طول می‌انجامد)، شما متقاضی ایمپلنت لگن یا زانو خواهید بود (که جراحی ترمیمی نامیده می‌شود). این جراحی ثانویه مرحله دوم درمان عفونت تعویض مفصل است.
در طی جراحی ترمیمی یا تجدید نظر، جراح شما اسپیسر آنتی بیوتیک را برداشته، شستشوی مفصل را تکرار می‌کند و اجزای جدید کامل زانو یا لگن را قرار می‌دهد.
جراحی تک مرحله‌ای: در این روش، ایمپلنت‌ها برداشته می‌شوند، مفصل شسته می‌شود (دپریمان) و ایمپلنت‌های جدید همه در یک مرحله قرار می‌گیرند. جراحی تک مرحله‌ای به اندازه جراحی دو مرحله‌ای در ارجحیت نیست، اما به عنوان یک روش برای درمان مفاصل دچار عفونت، مقبولیت بیشتری پیدا می‌کند. پزشکان همچنان در حال مطالعه نتایج جراحی تک مرحله‌ای هستند.
پیشگیری
در زمان جراحی اصلی تعویض مفصل، اقدامات مختلفی انجام می‌شود تا خطر عفونت را به حداقل برساند. ثابت شده است که برخی از مراحل خطر عفونت را کاهش می‌دهد، و تصور می‌شود برخی مراحل کمک کننده هستند اما از نظر علمی اثبات نشده است. مهمترین اقدامات شناخته شده برای کاهش خطر عفونت پس از تعویض کامل مفصل عبارتند از:
- آنتی بیوتیک قبل و بعد از جراحی. آنتی بیوتیک‌ها در طی یک ساعت بعد از زمان شروع جراحی (معمولاً یک بار در اتاق عمل) تجویز می‌شوند و مصرف آن‌ها پس از عمل به مدت ۲۴ ساعت در فواصل مناسب ادامه می‌یابد.
- زمان عمل کوتاه و کمترین شلوغی در اتاق عمل. کارآمدی و مهارت جراح در انجام عمل به شما کمک می‌کند تا با محدود کردن زمان قرار گرفتن مفصل در معرض محیط، خطر عفونت کاهش یابد. تصور می‌شود که محدود کردن تعداد پرسنل اتاق عمل برای ورود و خروج از اتاق نیز به کاهش خطر عفونت منجر می‌شود.
- استفاده از روش دقیق استریل و ابزارهای استرلیزاسیون. برای اطمینان از استریل بودن محل کار، ابزارها اتوکلاو (استریل) شده و در معرض هیچ گونه آلودگی نیستند و ایمپلنت‌ها برای اطمینان از استرلیزاسیون آن‌ها بسته بندی می‌شوند.
- بررسی بینی قبل از عمل برای مشاهده تجمع باکتری‌ها. برخی شواهد نشان می‌دهد که آزمایش وجود باکتری‌ها (به ویژه نمونه‌های استافیلوکوک) در مجاری بینی چندین هفته قبل از جراحی می‌تواند به جلوگیری از عفونت مفصل کمک کند. در کلینیک‌هایی که این عمل انجام می‌شود، قبل از جراحی به بیمارانی که در مجاری بینی خود دارای استافیلوکوک (نوعی باکتری که در مجاری بینی یافت می‌شود) هستند، یک پماد ضد باکتری داخل بینی داده می‌شود. این کار می‌تواند به پزشکان کمک کند تا تشخیص دهند که در زمان جراحی آنتی بیوتیکی به شما داده شود یا خیر.
- شستشوی کلرهگزیدین قبل از عمل. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد شستشوی در منزل با محلول کلرهگزیدین (غالباً به صورت پارچه‌های آغشته به محلول) در روزهای منتهی به جراحی می‌تواند به جلوگیری از عفونت کمک کند. در صورتی که مشخص شده است بیمار دچار انواع خاصی از باکتری‌های مقاوم به آنتی بیوتیک بر روی پوست خود یا در مجاری بینی خود می‌باشد (به پاراگراف فوق مراجعه شود) این امر ممکن است اهمیت ویژه‌ای داشته باشد. جراح در مورد این گزینه با شما صحبت خواهد کرد.
- پروفیلاکسی طولانی مدت. گاهی اوقات جراحان برای بیمارانی که عمل تعویض مفصل داشته‌اند، قبل از درمان‌های دندانپزشکی آنتی بیوتیک تجویز می‌کنند. این کار برای محافظت از ایمپلنت‌ها در برابر باکتری‌هایی است که ممکن است در طی درمان‌های دندانپزشکی به جریان خون وارد شده و باعث عفونت شوند. آكادمی جراحان ارتوپدی آمریكا توصیه‌هایی را برای زمان تجویز آنتی بیوتیك قبل از اقدامات دندانپزشكی ارائه كرده که برای بیماران مفید می‌باشد. به طور کلی، بیشتر افراد قبل از اقدامات دندانپزشکی به آنتی بیوتیک نیاز ندارند. شواهدی نیز وجود دارد که نشان می‌دهد مصرف آنتی بیوتیک قبل از اقدامات دندانپزشکی در جلوگیری از عفونت موثر است.
آنتی بیوتیک‌ها ممکن است قبل از اقدامات جراحی مهم در نظر گرفته شوند. با این حال، بیشتر بیماران به این داروها نیاز ندارند.
جراح ارتوپدی با شما در مورد خطرات و مزایای آنتی بیوتیک‌های پیشگیری در شرایط خاص صحبت خواهد کرد.
